1. Полацкае княства
Паводле Аповесці мінулых гадоў, у 862 г. адбылося пакліканне варагаў, на чале з легендарным князем Рурыкам, на Русь. Менавіта з гэтага моманту бярэ свой пачатак Кіеўская Русь - старажытнаруская дзяржава ўсходніх славян. У 882 г., ужо спадчыннік Рурыка, князь Алег здзейсніць паход на Кіеў, падпарадкаваўшы па дарозе плямёны славян, і перанясе сталіцу маладой дзяржавы на берагі Дняпра. У склад Кіеўскай Русі ўваходзілі ўсе сучасныя землі Беларусі, у тым ліку тэрыторыі Полацкага і Тураўскага княства.2. Праўленне Усяслава Чарадзея
Пры сыне Брачыслава - Усяславе, празванага Чарадзеем, адбылося далейшае ўзмацненне княства. Мянушку "Чарадзей" Усяслаў атрымаў з-за таго, што ён нібыта нарадзіўся з дапамогай і ў выніку вядзьмарства. Хадзілі таксама легенды, што Усяслаў мог звяртацца ці то ў звера, ці то ў пярэваратня. Праўленне Усяслава Чарадзея доўжылася больш за 50 гадоў (з 1044 па 1101 гг.). Ён пашырыў тэрыторыю Полацкага княства, а таксама захапіў і спаліў Ноўгарад. У адказ на гэта трое сыноў Яраслава Мудрага арганізавалі паход на тэрыторыю Полацкай дзяржавы. 3 сакавіка 1067 г. на р. Няміга (сучасны Мінск) адбылася бітва паміж войскамі братоў Яраслававічаў і Усяслава.3. Княжацка-вечавы лад
Сістэма княжацкага праўлення ў Полацку спалучалася з уладай веча - агульнага сходу дарослых мужчын, які меў права прызначаць або здымаць з пасады князя. Рашэнне прымалася па сіле крыку тых, хто яго падтрымліваў ці не падтрымліваў. Веча вырашала найболей важныя дзяржаўныя пытанні, складала дамовы або аб'яўляла войны. Сам князь камандаваў войскамі, займаўся зборам даніны. Войска Полацкага княства складалася з дружыны князя (прафесійныя войны) і апалчэння (гараджан, якія сазываліся на час вайны). Суд таксама здзяйсняў князь або яго прадстаўнікі. Найбольш вядомым зборнікам законаў таго часу з'яўляецца "Руская Праўда" Яраслава Мудрага, якая таксама дзейнічала і ў Полацкім княстве. Найбольш распаўсюджанымі формамі пакарання з'яўляліся грашовыя штрафы або фізічнае пакаранне, аднак існавалі і злачынствы4. Тураўскае княства
Тураўскае княства размяшчалася на тэрыторыі сучаснага беларускага Палесся. Цэнтрам княства з'яўляўся горад Тураў, які ўпершыню згадваецца ў 980 г. Пасля ўтварэння Кіеўскай Русі – Тураўскае княства заставалася ў сур'ёзнай залежнасці ад Кіева. Часцяком Тураўскае княства падпарадкоўвалася спадчынніку кіеўскага пасада - старэйшаму сыну Кіеўскага князя. Фактычна тураўская зямля з'яўлялася воласцю кіеўскіх князёў, што значна адрознівае яго ад Полацкага княства, якое ў многіх пытаннях заставалася самастойным.